Prolog

Czterdzieści lat temu narodził się pierwszy z nas. Pierwszy spośród Rasy. Wydarzenie tyleż doniosłe… co i zapomniane. Nikt dziś już nie wie, jakie nosił imię, jak wyglądał, kim był... Dlaczego?  Ponieważ pogardzano nami i starano się nas wymazać z pamięci. W znacznej mierze udało się. Dzieje tego wilka przepadły. Już nie usłyszy się o wyjątkowości szczenięcia, o zdziwieniu i strachu jego rodziców, ani o wielkim rozczarowaniu, jakie z biegiem lat przyniósł niezwykłej istocie świat. Inność budzi niezrozumienie, niepokój i lęk wśród wielu, którzy mają z nią do czynienia, lecz dla swej ofiary bywa przede wszystkim bolesna. Piętno obcości wlokło się za Pierwszym przez całe życie. Po latach dręczenia czarny los wyciągnął poń wreszcie swoje długie szpony i pochłonął go. Niewielu przyszło do głowy, że On, Cudowne Szczenię - że to był dopiero początek. Odmieńcy, chorzy, potwory – tak nazywali nas bracia i siostry. Odtrąceni, wypędzani ze stad, zabijani... Wszak byliśmy hańbą, powodem do wstydu dla naszych rodzin i watah. Rozczarowaniem. Nam i naszym rodzinom należało się tylko pogardliwe spojrzenie. Dlatego wyrzekano się nas. Czasami nawet uważano za karę bogów lub wcielenie mrocznych istot, a czasami jedynie za beznadziejną pomyłkę matki natury. Byliśmy tropieni i tępieni jak plaga, zagrożenie, szkodniki... Ale Rasa ma dosyć krzywd. Już dostatecznie długo musiała uciekać i chować się w cieniu. Postanowiliśmy zebrać siły, zjednoczyć się przeciwko oprawcom i znaleźć azyl na tym wrogim świecie. Idziemy razem, na razie nieliczni. Ale jesteśmy zdeterminowani, bo przecież „gorzej być nie może”.

Jesteśmy zdeterminowani... bo wierzymy, że staliśmy się wybrańcami bogów. Rasa to nie zbiór wynaturzeń. To przyszłość naszego rodzaju.