Savage

Savage


data urodzenia – zima, początek roku 39
pochodzenie – Ziemie Wielu Jezior, daleko na Południe poza krainą



rodzina

Kiara – matka Savage, jedna z córek Very, najlepszego przyjaciela alfy watahy, z której pochodzi wilczyca. Silna, niezależna i pewna swego. Nie było sprawy, której nie potrafiłaby doprowadzić do końca. Nauczono ją także walczyć o swoje z pełną zaciętością- to ona wpoiła córce, jak ma żyć i akceptować swoją odmienność.  

Naim- partner Kiary, a zarazem ojciec fiołkowookiej. To w gruncie rzeczy do niego jest najbardziej podobna, nie tylko z wyglądu, ale i… natury. Naim bowiem również należał do Rasy. Nietypowa barwa oczu, połysk futra, długi ogon- wszystko to wadera dostała od niego. Od basiora o tak spokojnym, łagodnym i wrażliwym usposobieniu, że aż dziwnym wydawało się całemu stadu, jakim cudem udało mu się przekonać do siebie niepokorną Kiarę. A jednak. Chociaż finalnie wszystkie jego cechy ostatecznie zaważyły na tragicznym końcu, który go spotkał.

Bjarkan- starszy brat, również przedstawiciel Rasy. Twardo stąpający po ziemi realista, wiecznie trzeźwo myślący, a przy tym… niepoprawnie energicznie nastawiony do życia. Najpierw wszystko dokładnie analizuje, a zaraz potem bez zwłoki wprowadza zamysł w czyn. Cała idea i szczegółowy plan ucieczki na Północ były właśnie jego dziełem. Jest bardzo związany z młodszą siostrą, o którą bezustannie się troszczy, z resztą z pełną wzajemnością. Wypełniają go sprzeczności, które w dziwny sposób łączą się i sprawiają, że nie jest to ktoś, kogo łatwo zapomnieć. Savage uważa go za szalonego, ale bez wahania oddałaby za niego życie.

Reszty albo nie poznała, albo nie zdążyła poznać. Być może ma młodsze rodzeństwo- tego nie wie. I raczej nie będzie miała okazji, by się dowiedzieć.

Wilczyca nie wyróżnia się jakoś szczególnie nietypową budową, poza przydługim ogonem będącym cechą typową dla przedstawicieli jej Rasy. Nie jest też specjalnie wysoka ani umięśniona. Wygląda w gruncie rzeczy… normalnie. Smukła, gibka, wdzięczna w ruchach, jak zdecydowana większość przedstawicielek płci pięknej wilczego gatunku. Harmonijna i typowo kobieca muskulatura stawia ją raczej na średniej półce, jeżeli chodzi o skuteczność polowań. Długa kita również nie ułatwia sprawy, niemniej jednak Savage potrafi sobie z tym radzić na tyle, by nie przymierać głodem. Nietypowe, fiołkowe zabarwienie tęczówek przetykane jaśniejszymi i ciemniejszymi refleksami odziedziczyła w całości po ojcu, Naimie. Podobnie z resztą jak kolor futra, lub raczej jego błękitno-seledynowy połysk. Charakterystyczny odcień w miarę jednolitej, popielatej szarości jest bowiem udziałem genów Kiary. Poza lekkimi, intensywniejszymi przebarwieniami na uszach, karku i wzdłuż kręgosłupa nie ma w barwie jej szaty większych odchyłów. Pod tym względem przypomina trochę Bjarkana, który jednak bardziej wdał się w matkę. Mimo tego podobieństwo między rodzeństwem pozostaje niezaprzeczalne.

Trudno znaleźć jedno słowo, które szczelnie zamknęłoby całą gamę zachowań, przyzwyczajeń i poglądów, na jakie składa się jestestwo Savage. Jest pełna sprzeczności, co w teorii można by zwalić na karb jej zdecydowanie kobiecej natury, ale w rzeczywistości jest wynikiem wychowania w środowisku prawdziwie nieprzychylnym Rasie. Z niego wyniosła początkową nieufność wobec obcych, dystans i rezerwę, które czasami prawie namacalnie otaczają wilczycę swoją aurą. Druga, zdecydowanie bardziej otwarta strona jej natury stanowi dla nich skuteczną przeciwwagę. Składa się na nią głównie niezaspokojona ciekawość świata i wszystkiego wokół. To właśnie ona pcha Savę do przodu, niejako zmuszając ją do samorozwoju poprzez zadawanie kolejnych pytań, nawiązywanie nowych znajomości, poznawanie niedostępnych do tej pory miejsc. Pomocne dla niej w tym procesie są również pewność siebie, swoich decyzji oraz szczerość zarówno ze swoim wewnętrznym „ja”, jak i ze światem. Jest to chyba jedna z jej najlepiej widocznych cech. Nie idzie jednak w parze z infantylnością czy brakiem wyczucia. Savage swoje obserwacje i wnioski oraz wszelkie zdobyte informacje z reguły trzyma w tajemnicy. Pod tym względem jest odrobinę samolubna- nie uważa dzielenia się wiedzą za coś w rodzaju obowiązku, choć lubi dysponować dużą liczbą informacji na określony temat. Momentami na wierzch wychodzi także jej wyrachowanie, gdy sprawy tyczą się tego, co ważne dla niej lub dla jej bliskich. O tych, którym ufa, jest w stanie walczyć do ostatniej kropli krwi, bez wahania stosując zasadę „wszystkie chwyty dozwolone”. Wysoko ceni sobie wierność i lojalność. Z tego powodu nie szasta słowami na prawo i lewo, a jej przywiązanie do właściwego doboru słownictwa widać prawie na każdym kroku. Poza tym bywa uparta, czasami odrobinkę złośliwa, ale dzięki charakterystycznemu poczuciu humoru prędzej spotyka się z przychylnością, niż otwartą wrogością.

Tak jak prawdopodobnie zdecydowana większość przedstawicieli Rasy nie miała kolorowego dzieciństwa. Urodzona podczas wyjątkowo srogiej zimy, przeżyła jako jedyna z miotu. Od początku stosunek matki wobec niej był pełen chłodu i dystansu, a kiedy próbowała szukać w jej ślepiach ciepła, dostawała tylko niechęć. Jedynymi, ze strony których nie spotykała się z widoczną wrogością, byli przede wszystkim jej starszy brat i w mniejszym stopniu ojciec. Będąc odmieńcem z nienormalnym kolorem oczu, brzydkim futrem i jakąś dziwaczną chorągiewką zamiast zwykłego ogona, cęgi ze strony reszty członków watahy otrzymywała prawie na każdym kroku. Z początku tego nie rozumiała. Później- poddała się. Aż wreszcie zajął się nią Bjarkan, który niemalże siłą wpoił jej poczucie godności i dumę, z jakimi powinna się obnosić. On, wieczny krytyk, trzeźwy realista, a przy tym niepoprawnie energiczny entuzjasta wprowadzania słowa w czyn. Jeszcze bardziej pełny sprzeczności, niż ona. Wyklęty, bo także inny. Ale nigdy się tym nieprzejmujący-  tą cechę Savage również przejęła od niego. W pewnym okresie życia także i od matki zdołała wiele się nauczyć. Niczym lustro odbijała jej naturalny i niewymuszony wdzięk, chociaż w jej przypadku spotykało się to z raczej wrogością, a u Kiary wręcz przeciwnie- z zachwytem. Ogólny podziw i poparcie dla pozycji ich matki w stadzie burzyła jedynie odmienność jej dzieci. I partnera, który, poniekąd chroniony przez wybór swojej drugiej połówki, miał od nich zdecydowanie lżej. Wszelka niechęć opinii publicznej skupiła się na potomstwie. Rodzinę bliską alfie ze względu na długoletnią przyjaźń z ojcem Kiary żałowano, a inność rodzeństwa uważana była za niesłuszną i niesprawiedliwą karę. Z tego powodu zarówno Savę jak i Bjarkana traktowano niby popychadła, zlecano najgorsze zadania i wymagano bezwarunkowego, ślepego oddanie sprawie stada. Oba wilki początkowo znosiły upokorzenia, aż do pewnej felernej nocy, podczas której z powodu długotrwałych głodów tłumiona dniami frustracja watahy dała o sobie znać i, wpłynąwszy na mocno rozchwianą jaźń Naima, pchnęła go do rozpaczliwej próby odebrania sobie życia. Zakończonej, jak nietrudno się domyślić- sukcesem. Po tym wydarzeniu Kiara, o ile to możliwe, ochłodła jeszcze bardziej, a Bjarkan podjął decyzję o odejściu. Zabrał ze sobą oczywiście młodszą siostrę, lecz podczas wędrówki jego lekki duch zawędrował gdzieś, gdzie wilczyca nie była już w stanie go odszukać. Wyruszyła więc w dalszą, samotną podróż, która trwała kilka dobrych miesięcy. Przez część drogi towarzyszył jej inny wilk, którego imienia nie zdołała poznać, lecz to właśnie on uświadomił ją, że jest wielu innych, takich jak ona. Przekazał Savie całą swoją wiedzę, zaszczepiając w niej przy okazji ziarenko ciekawości, które pielęgnował dopóty, dopóki i on nie odszedł bez słowa w swoją stronę, zmuszając waderę do dalszej wędrówki w pojedynkę. Popielata szła przed siebie do czasu, aż natrafiła na pierwszy od dawna wilczy trop. Zmęczona, postanowiła zaryzykować. A czy jej się to opłaciło- wyjdzie z czasem.

Dorosły wilk ->

Pozytywne

Neutralne

Adair- tak na oko przyjazny i pełen energii. I póki co… tyle. Bez poznania nie oceni, lecz pierwsze wrażenie może mu przyznać na plus.
Airyume- poza imieniem, nie wie o niej właściwie nic. Ot, krótka wymiana uprzejmości, podziękowanie za otrzymaną pomoc. Czysto neutralna stopa znajomości.
Cierń- [NN] czyli postawny basior, który kręcił się gdzieś na tyłach grupy. Nawet nie zdążyła bliżej mu się przyjrzeć.
G’Iro- Ja cię kręcę, on ma rogi!- refleksja pierwsza. Całkiem w porządku- refleksja druga. Głębsza ocena dopiero po dłuższym poznaniu.
Kreve- szczenię, o którym tak właściwie Sava niewiele wie. Tyle tylko, że miało jakiś zatarg z jej tymczasowymi towarzyszami. Poza tym, wykazało trochę dobrej woli, która ostatecznie nie została wykorzystana.
Rysjes- nie zamieniła z tym wilkiem zbyt wielu słów, lecz zdążył ją zaciekawić. Typ trochę jak ona- tu spojrzy, tam coś dorzuci, innym razem wtrąci swoje trzy grosze. Niby niewiele, ale może warto by kiedyś przy okazji dłużej pogawędzić.

Negatywne

Shiasi- umyślnie czy nie, wzbudziła w popielatej irytację swoim zachowaniem. W dziwny dla niej sposób próbowała „pomóc”, ale ostatecznie skończyło się tylko na czczej gadaninie. Dużo słów, brak konkretów. A przecież wcale nie prosiłam o wiele.