Cierń

Cierń
   tropiciel dusz

   "Samotność to nie kara, lecz dar. Nie przekleństwo, lecz świadomy wybór. To przykre, że tak niewielu jest w stanie to pojąć."

   data urodzenia - wiosna roku 38-ego
   pochodzenie - mokradła Wschodnich Rubieży, poza krainą

   

   rodzina

Na mokradłach życie jest trudne, tak samo trudne jak w wysokich górach czy na gorących pustkowiach. Bagien jednak mało kto się boi. Niedoceniane, zbierają krwawe żniwo, większe, niż jakakolwiek inna enklawa.
Nie sposób żyć tam samemu, egzystencja w większym stadzie również jest jednak niemożliwa. Wszystkim, co masz, jest twoja rodzina. Kilkoro najbliższych, u boku których wytyczasz swoje własne, wąskie ścieżki przez zdradliwe mokradła.

Piołun, ojciec. Brązowofutry, częściowo pręgowany, rosły jak przystało na przedstawiciela swego Rodu. Był druidem o niedźwiedziej duszy. Zmarł wskutek epidemii czarnej mory.

Morwa, matka. Jasnowidząca. Ze względu na barwę swych ślepi znana jako Lodowooka bądź Zimnooka. Rdzawofutra, jak na przedstawicielkę Tellus była stosunkowo drobna. W polowaniach na łosie nie miała sobie równych. Zmarła wskutek epidemii czarnej mory.

Damir, starszy brat. Dożył pięciu wiosen, potem poległ osaczony przez watahę zwyczajnych wilków. Przyuczał się na myśliwego.

Jaskra, siostra bliźniaczka. Uznawana za okaleczoną umysłowo, najmniej uczestniczyła w rodzinnym życiu. Całe dnie spędzała na samotnych włóczęgach, nierzadko powracając zalaną krwią, lecz żywą - i całą, nieznaczoną ranami. Na wielką wędrówkę Watahy wyruszyła wraz z Cierniem, odłączyła się jednak od stada jednej z pierwszych nocy. Obecnie uznana za zaginioną.

   wygląd

Mówią, że Tellus konkurować mogą z niedźwiedziami - i w przypadku Ciernia widać, skąd podobny osąd się bierze. Młodociany basior daleki jest wprawdzie jeszcze od osiągnięcia pełni wymiarów charakteryzujących jego pobratymców, już teraz jednak góruje nad swymi rówieśnikami, w perspektywie mając faktycznie imponującą posturę. Pod warstwami brązowej, pręgowanej gdzieniegdzie sierści (gęstej i grubej, na szyi i sierści przechodzącej w istną grzywę) pracują węzłowate, wyrobione mięśnie i choć w samym swym Rodzie młody uchodzi raczej - przynajmniej na razie - za osobnika raczej drobnego, nie sposób ocenić go tak samo, gdy porówna się go z innymi.
Cechą charakterystyczną basiora jest barwa jego oczu. Choć mieści się jeszcze w ramach kolorów naturalnych, to odcień błękitu, przypominający barwę czystego lodu, jest na tyle niespotykany, by Ciernia rzeczywiście wyróżniać. W oczy rzucają się ponadto dwa pióra wplecione w sierść za prawym uchem basiora. Pręgowane, należą do krzykacza, jednego z drapieżnych ptaków spotykanych na Wschodnich Rubieżach.

Mutacje: dodatkowa sierść

   charakter

Mało czemu jest tak oddany, jak Pramatce. Dystansując się od większości swych pobratymców, kroczy ścieżką bogini, za nic mając jakiekolwiek stawiane mu przez innych przedstawicieli Rasy żądania. Ceni sobie niezależność i wolność, wyraźnie owe potrzeby akcentując. Postrzegany jest przez to jako arogant, odrobina cierpliwości wystarcza jednak, by osąd ten zweryfikować. Cierń nie toleruje jednak nachalności, nie cierpi też na nadmiar zaufania, stąd niewielu tak naprawdę zdołało go poznać. Nie starając się szczególnie pozyskać sobie przyjaciół czy wywalczyć pozycji w Watasze, basior koncentruje się przede wszystkim na własnych potrzebach - także wtedy, jeśli stoją one w sprzeczności z wysuwanymi przez stado wymaganiami. A jednak...
Jeśli pomaga, to zazwyczaj bezinteresownie - tak przynajmniej się uznaje. Sam Cierń nie jest skory do rozmów na temat swych motywów, stąd nie sposób stwierdzić, czy rzeczywiście tak dobra z niego dusza, czy też po prostu w swych poczynaniach dostrzega przyszłość, ku której mogą go one doprowadzić. Faktem jest jednak, że potrzebującym raczej nie odmawia, nie spieszy się też z osądami. Pobratymcy mogą niezbyt go absorbować, ich życia i sprawy mogą mu być na co dzień niemal zupełnie obojętne, nigdy jednak nie zdarzyło się, by brunatny zignorował rzeczywistą, podpartą widocznym cierpieniem prośbę o pomoc.

   historia

Urodził się wraz z siostrą, lecz jak gdyby bez niej. Była inna, cicha, jakby... nieistniejąca. Nikt jej nie odtrącał, to ona zawsze się odsuwała - z każdym kolejnym miesiącem coraz dalej i szybciej. To zabawne, że właśnie od niej, od Jaskry, tak wiele w życiu Ciernia zależało.
Gdy przyszedł na świat, Damir kroczył już ścieżką myśliwego, znikając wraz z matką na całe godziny. Tropili łosie i osaczali je, we dwoje czynili to, co często nie udawało się większej grupie. Ostatecznie byli jednak Tellus, pogromcami niedźwiedzi. Oddani Pramatce - przez nich samych zwanej po prostu Matką - szli za jej słowem. Wystarczyło dobrze słuchać, by słyszeć cichy szept, który, jeśli niezignorowany, prowadził do dobrobytu.
Nie chronił jednak od choroby i cierpienia. Gdy stracili Damira, rozszarpanego przez żyjącą na skraju bagien watahę zwyczajnych, czystych wilków, Cierń odwrócił się od Matki po raz pierwszy. Miał niespełna rok, ale nie przeszkodziło mu to w odrzuceniu bogini. Młody wiek nie umniejszał też jego decyzji - ta była świadoma, podjęta nie pod wpływem impulsu, a wskutek wielu nieprzespanych nocy.
Potem odwracał się jeszcze dwa razy. Wtedy, gdy pustosząca życie na mokradłach Wschodnich Rubieży czarna mora zabrała jego rodziców, już następnego dnia opuścił rodzinne ziemie. Nie wzywał Matki, jak zwykł to czynić za każdym razem, gdy oddalał się od znanych ścieżek. Tym razem szedł sam, sam z Jaskrą, która cicho jak cień kroczyła kilka metrów za nim. Gdy zaś szmer jej oddechu ucichł, spędził noc spoglądając za siebie. Nie zadawał Matce pytań. Przecież i tak nie otrzymałby odpowiedzi.
Po tym wszystkim pozostały mu już tylko sny. Sny i głos, który co noc opowiadał mu kolejne, niezrozumiałe historie. Głos, który miał go prowadzić przez resztę jego życia. Prowadzić - czy raczej determinować jego poczynania. Był zagadką, która - gdy rozwiązana - mogła zakończyć jego wędrówkę. Lub nie. Przecież nie wiedział, co tak naprawdę go czeka.
Oczywiście, pozostawały jeszcze umiejętności, które zdążył przyswoić. Zmysł myśliwego po matce, głębokie zrozumienie otaczającego go świata po ojcu. Podstawy, dzięki którym mógł się... przydać? Nie, raczej po prostu przeżyć. Przydatność nigdy nie była przecież jego celem.
A Matka? Z czasem do niej wrócił. Wracał za każdym razem, wśród wilgotnych, zimnych nocy skomląc o wybaczenie. Nie potrafił bez niej istnieć. Czegokolwiek by mu nie zrobiła, nie umiałby odrzucić jej ostatecznie, odwrócić się, odejść i nigdy nie wrócić. Na cokolwiek nie pozwoliłaby swojej siostrze, Umbrze, i tak pozostałby u jej boku. Musiał. Nie umiał inaczej.

   kariera

dorosły wilk 19.08.15 - ...

   relacje

pozytywne

• x

neutralne

• Ciri - poznana u progu nowej krainy. Wspólna wędrówka nie zbliżyła ich, zrobiła to dopiero ostatnia chwila dzieląca ich od rozpoczęcia nowego życia. Czym miało to skutkować, miało okazać się w przyszłości.

negatywne

• x