G'Iro

G'Iro
Na razie brak pseudonimów

"Nie jestem ideałem. Nie próbuję nim być, ale nikt nie będzie mi mówić jak i gdzie mam iść..."

data urodzenia - Wczesne lato roku 36
pochodzenie - spoza krainy


rodzina

Imiona członków rodziny są zbędne. Kto by je chciał znać? Jeśli wilk się czymś wykaże - obojętnie czy złym czy dobrym przypisywane mu jest miano od jego osiągnięć, a nie od tego jak nazwali go rodzice, chyba że już samo imię nadane przy narodzinach już coś znaczy. Ojciec G'Iro był samcem alfa, matka natomiast, mimo że była jego partnerką to piastowała już stanowisko Bety. Oprócz nich w rodzinie była reszta watahy, z której pochodził G'Iro, rodzeństwo młodsze pewnie już jakieś było również, ale z miotu G'Iro nie uchował się żaden wilk... Poza tym w jego drzewie genealogicznym można odnaleźć paru mężnych wojowników, ale także takich delikwentów, którzy zeszli z prawej drogi życia, aby dać się pochłonąć bezpodstawnemu bestialstwu.

Soczyście ruda sierść otula jego przednie łapy praktycznie w całości zanikając dopiero przy łokciach, natomiast u tylnych łap sięga do pięt i zahacza o wewnętrzną część ud. Podbrzusze, klatka piersiowa, dolna partia kryzy i pyska również dostąpiły tego zaszczytu pławienia się w blasku płomienistej pomarańczy. Tam gdzie ruda barwa gaśnie zastępuje ją płynnie, acz powoli myszaty kolor sierści. Oczy basiora podobnie jak jego futro są soczyście tycjanowe. Pod krótką okrywą, która dłuższa jest jedynie na kryzie i ogonie, widać zarysowane mięśnie, które zostały wypracowane przez 2 lata ciężkiej pracy pod czujnym i srogim okiem alfy watahy, a zarazem ojca G'Iro.
Mutant zawsze musi mieć jakąś cechę niecodzienną. Tak jest również w przypadku tego rudego wilka. Oprócz potężnej budowy ciała połączonej z dosyć dużym wzrostem posiada on dosyć długie, smukłe i spiralne rogi antylopy. Nie są one jednak masywne tak jak u różnych baranów. Dotąd G'Iro nie odkrył jakiegoś ich specjalnego zastosowania. Na razie pełnią tylko funkcje ozdobną i mówią o nim samym z daleka: "Jestem odmieńcem."

Uparty, uparty i jeszcze raz uparty... Jest to cecha jego charakteru, która jest niezmienna od czasów szczenięcych. Dlatego też jest najbardziej ukształtowana, stabilna i nierozerwalna z jego życiem. Został wyszkolony przez ojca na odważnego, nad wyraz  walecznego i pewnego siebie wojownika. Gdyby jego los potoczył by się trochę inaczej zostałby pewnie dowódcą wojowników w szeregach swego stada. Czasami przez swoja zbytnią pewność siebie potrafi być trochę arogancki jak jakiś podrostek... a jeśli o podrostkach mowa. Nikt się w dzieciństwie nad G'Iro nie litował i on sam tak wychowany nie współczuje żadnemu szczeniakowi, jeśli temu akurat się nie powodzi. Jako szczeniak niejednokrotnie musiał się stykać z sytuacjami, które przerosłyby niejednego dorosłego dlatego już wieku młodzieńczym nie wiedział co to strach.

Z początku niby wydaje się zwyczajna, jak każda inna. G'Iro wraz swoim rodzeństwem urodził się jako dziecko dominującej pary w watasze wilków. Był to ich pierwszy miot dlatego też nikt nie zwracał uwagi na to, że był dosyć opóźniony, ponieważ zwykle szczeniaki rodzą się na wiosnę, a pierworodna dziatwa została poczęta na świat wczesnym latem. Wszyscy radowali się, że alfa będzie miał komu przekazać tron. Później jednak okazało się, że reszta szczeniąt poza G'Iro była za słaba by przeżyć pierwsze tygodnie i umarła w najbliższym czasie. Niektórzy uważali, że to źle wróży. Inni, że tak miało być lub po prostu słaby miot przyszedł na świat, ale nikt nie przypisywał winy ostatniemu żywemu podrostkowi. Ojciec za to widząc w synu jedynego przyszłego dziedzica zaczął go szkolić, gdy ten miał zaledwie kilka miesięcy. Bywało, że po - nie ukrywajmy - morderczym jak dla dziecka treningu G'Iro nie miał siły się ruszać. Teraz gdy dorósł nie ma za złe, że ojciec go tak katował. Dzięki temu rzadko kiedy opada z sił, a jego tężyznę fizyczną widać teraz gołym okiem w dobrze zarysowanych na ciele mięśniach.
Po swoich swoich drugich urodzinach zaczęły mu powoli wyrastać rogi. Najpierw nikt nie zwracał na to uwagi najpierw myśląc, że to strupy po ranach zdobytych na treningu, a potem, że jakieś odłamki miał wbite w głowę. Jednak w miarę upływu czasu, gdy rogi rosły i stawały się coraz większe i dłuższe nikt już nie miał wątpliwości, że coś jest nie tak. Wilki zaczęły na G'Iro dziwnie patrzeć, ale on sam nie wiedział co powodowało zmianę w innych członkach watahy. W końcu jakiś nierozgarnięty wilk wypaplał nie umyślnie tak, że rudy usłyszał o tym, że ma rogi na głowie. G'Iro od razu sprawdził to w swoim odbiciu w najbliższej tafli wody... a więc to było powodem, przez który wilki już tak chętnie nie przyjmowały wyzwań. Zrozumiał, że jest inny, ale się nie poddawał i nie zamierzał tak łatwo odpuścić. Jego sparingi, a właściwie już walki z innymi członkami stada zrobiły się bardziej agresywne, bo jego przeciwnicy albo nie brali go na poważnie albo poddawali się bez choćby próby ataku. Zaczął przez to być bardziej problematyczny dla swojego ojca, który jako alfa musiał jakoś reagować na te bójki wszczynane przez jego syna.
W końcu nadszedł taki czas, w którym samce znajdujące się niżej w hierarchii miały szansę zawalczyć z alfą o władzę w watasze. G'Iro uznał, że nie może nie skorzystać z okazji i zawalczył z ojcem. Stoczył, więc z nim pojedynek, który oczywiście przegrał. Wyrodny ojciec również chciał wykorzystać tą potyczkę z synem. Kiedy rogacz przegrał, alfa pod pretekstem tego, że jego pierworodny jest za słaby, aby objąć panowanie nad sforą i nie czego tu więcej szukać wyrzucił G'Iro z watahy. Rudy nie mógł się pogodzić z tym co jego ojciec powiedział i jeszcze raz mimo zakończonej walki zaatakował rodzica. Przywódca się tego nie spodziewał, a rozwścieczonemu młodzieńcowi udało się ubóść ojca mocno go przy tym raniąc. Reszta watahy stając po stronie ojca G'Iro rzuciła mu się z pomocą i mocno poturbowała rogacza. On jednak atakowany przez cała sforę zdołał się ostatecznie obronić, ponieważ był z nich wszystkich najsilniejszy. Nie chciał już jednak należeć do watahy, w której każdemu po kolei musiałby udowadniać siłą swą, że z jego zdaniem powinni się liczyć, bo zapewne stado szybko by się rozsypało. Od tamtego momentu po dziś dzień jego ślepia nieraz goreją piekielnym żarem.

Wraz z ukończeniem okresu dojrzewania zdobył rangę Dorosłego wilka.

Pozytywne:
Co nieco go polubiłem. Zgadzamy się nawet w paru kwestiach. - Rysjes

Neutralne:
Chyba próbuję po kryjomu zagarnąć władzę nad tą zgrają, ale ja się nie dam... - Soulstorm
Wydaje się jednym z niewielu osobników ogarniętych w tym stadzie. - Szarota, Savage
Chciała handlować szczeniakiem... Ciekawe... Jest taka zwyczajna z wyglądu, ale charakteru wydaje się trochę skomplikowana. - Airyume
Nic nie mogę powiedzieć na ich temat, bo znam ich tylko z widzenia. - Adair, Bella, Jaśmin


Negatywne:
Zamiast być przydatna i zrobić coś pożytecznego tylko by gadała... I daje mi coraz więcej powodów, aby jej nie lubić. - Shiasi
To tylko irytujący, niewychowany szczeniak. Nic poza tym. - Kreve