Shiasi

Shiasi
Łabędzica

"Ojeej! Coś ci się stało? Jesteś ranny? Mam nadzieję, że bolało...!"

data urodzenia - Zima, rok 37
pochodzenie - spoza krainy


rodzina

Rodzice to zupełnie zwykłe wilki, które podobnie jak w przypadku innych wilków takich jak ona, wyparły się jej zaraz po tym gdy przestała ssać mleko.  

Shiasi to dość wysoka i smukła wadera o zjawiskowym spojrzeniu miętowych oczu. Jej sierść jest biała z lekkim, błękitnym połyskiem, zaś na pyszczku ma czarny element umaszczenia, który przywodzi na myśl czarną obwódkę wokół łabędziego dzioba. Zresztą ona sama jest jak łabędź. Jest dostojnej i delikatnej postury. Ma filigranowe łapki, długi ogon z nieco przydługą sierścią a z jej grzbietu wyrastają łabędzie skrzydła zdobione czarnymi plamkami na końcach lotek (początkowa mutacja). Sierść wadery jest gładka i połyskująca niczym jedwab.
Shiasi wygląda jak połączenie delikatnej bryzy, łagodnej chmurki, tajemniczej mgły i elegancji. Wygląda bardziej jak delikatna, biała łania niż jak wilk. Kroczy łagodnymi, subtelnymi kroczkami zupełnie jakby miała nie zostawiać za sobą śladów, jakby sunęła nad ziemią.

Trochę jak typowy Vis - jest wilkiem sprawiającym wrażenie miłego i sympatycznego. Chociaż niektórzy zwracają uwagę na dziwną nienaturalność jej uśmiechów. Dla niektórych wygląda tak samo słodko co przerażająco.Taka wiecznie, przemiło uśmiechnięta biała zjawa. Poza tym jest waderą zdecydowaną i doskonale wie czego chce.
Jest cicha i subtelna zupełnie tak samo jak łabędzie. Jednak doprowadzona do ostateczności potrafi... dziobnąć.
Jeśli kogoś bardzo nie lubi potrafi zachowywać się w sposób irytujący i nie stroni wówczas od złośliwych docinek. To jej sposób, a ponieważ ma skrzydła i umie robić z nich użytek, nie boi się naśmiewać nawet z trzy razy większego od siebie osobnika. Zresztą nie tylko wtedy zachowuje się irytująco. Te przesłodzone słówka i śmiechy to swego rodzaju test dla nowo napotkanych, z którymi chciałaby się zaznajomić. Robi w ten sposób odsiew znajomych, ale wtedy przynajmniej zostają tylko ci warci uwagi.
Miewa też swoje napady melancholii i apatii, wydawać by się mogło, że cierpi tak na prawdę na depresję. Ale czy Vis może na to chorować?

Najwyraźniej historia Shiasi nie jest jakoś szczególnie odmienna od innych wilków takich jak ona. Jej rodzice to najzwyklejsze wilki, które wstydziły się takiego dziecka. Oczywiście, że nie była jedyna w miocie. Jej matka urodziła aż pięć szczeniąt z czego tylko Shiasi okazała się być... inna...? To chyba najdelikatniej powiedziane. Różniła się bowiem od innych wilków charakterystycznym umaszczeniem, delikatnością i tymi nieszczęsnymi skrzydłami. Już od pierwszego dnia jej życia pojawiły się na jej grzbiecie i tego samego dnia los wadery został przesądzony. Nawet jej zjawiskowa uroda nie uratowała jej w oczach rodzinnego stada. Wszyscy w watasze z góry bowiem wiedzieli, że taki dziwak musi opuścić ich stado. Rodzice odrzucili ją w momencie, w którym przestała ssać mleko a stado kazało jej odejść wraz z dniem, w którym stała się na tyle samodzielna, żeby mogła sobie poradzić. Zapewne w ten sposób wilki z jej rodzinnej grupy chciały uspokoić w ten sposób swoje sumienia. Bo nie mieli serc skazywać na śmierć szczenie. Co innego prawie dorosła wadera... Zresztą jej byłe stado zbytnio bało się gniewu bogów, gdyby zabito na ich terytorium szczenię.
Shiasi długi czas skrywała się przed oczyma innymi odkąd skończyła półtora roku. Miała swój własny kącik nad jeziorem pośród prawdziwych łabędzi. W ten sposób długo chowała się przed oczyma innych wilków. Żyła samotnie ucząc się życia na własną łapę. Właściwie Shiasi nie cierpi innych wilków ale całkiem świata nie zdołała znienawidzić. Przecież są jeszcze jej ulubione rzeczy, prawda? Wilki to nie wszystko.
Pewnego dnia, w poszukiwaniu swoich ulubionych kwiatów, młoda wadera trafiła na zupełnie nowy szlak a ponieważ Shiasi jest wyjątkowo ciekawska, postanowiła nim podążyć. Jak się miało wkrótce okazać, prowadził on do Przełęczy i zupełnie nowego świata. Wzbiła się w powietrze i widząc tyle pięknych miejsc z zachwytem zanurkowała zatrzymując się tuż nad ziemią. Wszystko by lepiej móc się wszystkiemu przyjrzeć.
W niedługim czasie potem napotkała bandę wilków poszukujących zamku. Miała nadzieję, że może z nimi nawiąże nić porozumienia. Jednak ich roszczeniową postawę z miejsca znienawidziła i w sumie... ich też. Nie zamierza mieć z nimi nic wspólnego.
c.d.n.

Rangi oraz tytuły, które zdobyła twoja postać podczas gry na forum.

Pozytywne - na razie brak
Neutralne:
Szarota (nie zna imienia),
Kreve - biedny szczeniak, nie jego wina, że nie umie i nie wie tyle co starsze wilki, które powinny jej pomóc a nie skazywać na śmierć.
Bella (nie zna imienia)
Airyume - nie znam jej imienia, ale wyróżnia się spośród tej grupki zdolnością myślenia. Chociaż również wzgardziła uczuciami szczenięcia. Mam do niej mieszane uczucia.
Negatywne:  

PO PROSTU NIE LUBIĘ

Soulstorm - samo jej jestestwo mnie drażni. Nie odzywa się prawie wcale a oczekuje bogowie wiedzą co.
Adair - zdaje się być częścią tej niewydarzonej bandy, a skoro tak jest to zapewne jest tak samo bezużytecznym przerostem mięśni nad umysłem.

ŻYCZĘ IM NAJGORSZEGO

Rysjes - arogancki podobnie jak jego rogaty koleżka myśli, że może korzystać ze wszystkiego na co tylko spojrzy. Z początku wydawał się miły, ale nie spodobało mi się jak razem z innymi potraktował szczeniaka. Jest zwykłym gburem. Podobnie jak jego kolega wykazał się samolubną pogardą dla cudzych uczuć. Może liczyć tylko na pogardę.
G'Iro - arogancki i ordynarny, nie umie się zachować i wydaje mu się, że wszystko mu się należy. Jest częścią tej bandy nadętych durniów. Mam wrażenie, że ranienie innych to jego hobby, może liczyć na złośliwość z mojej strony.